top of page
Georg Trakl schrijft:
In de eenzame uren van de geest
is het mooi om de zon in te gaan,
langs de gele muren van de zomer.
Zacht klinken de stappen in het gras. Maar altijd slaapt
de zoon van Pan in het grijze marmer.
Wanneer ik teksten als deze in mij laat doorklinken, openen zich mijn zintuigen. En ik voel: ‘In mij is ruimte voor een tweede, tijdloos uitgebreid leven.’
We hebben vijf lichamelijke zintuigen: ogen, oren, neus, mond en tast.
We vertrouwen op onze zintuigen. We gaan ervan uit dat zij ons waarschuwen voor gevaar, genot schenken, ons tot hulp zijn bij het nemen van de juiste beslissing, kortom dat onze zintuigen ook zin hebben. Maar wat is nou eigenlijk de zin van deze tuigen?
bottom of page