Ik kan me beter richten op wat er is, dan te verlangen naar het onmogelijke!
Ik heb mij vaak eenzaam gevoeld. Verlaten. Een gevoel iets verloren te hebben maar ik wist niet wat. Iedere dag een schrijnend heimwee alsof er met grof schuurpapier op m’n hart geschuurd werd. Pijnlijk.
Sneeuw begint te vallen. In de stilte van mijn voetstappen schrijf ik mijn gedicht.
Een neutrale en verstilde houding ten opzichte van de wereld vind ik een mooi ideaal, maar het is niet mijn realiteit.
